Forfitan & noftram cupies feruaffe Camœnam,
Cùm dicam gentes varias, atque extera rura,
Et falfa indignis vendam heu præconia Diuís.
Et mihi fi durus (nam nulla hoc nefciet atas).
Si mihi durus eris, dicent per fæcula gentes
Innumera; mifer es, Corydon, & crimine fati,
Et Phabi culpâ. Phœbus non omnia vidit.

Quid mihi quòd toto luces pulcherrimus Orbe,
Quid prodeft medium quòd libras pondere Mundum,
Quodque regis Mufas, tu Mufis doctior ipse,
Si mihi nec luces, nec amas mea carmina Phœbe?
Parce Pater, parce ô cœlorum prima voluptas ;
Iufta queror. Si me Phrygios meus error in agros
Egiffet, fi barbarici fub limine tecti

Tot mea pulfatas laffaffent verba cicutas,
Forfitan ipfe Midas, & duri barbarus, orís
Laudaffent verfus effent & pramia laudís.
Hei mihi fi queftus iam iam cùm videris iftos,
Phoebe pater, dices, funt hæc bona carmina, Paftor;
Hoc tantùm ; & fterili penfabis carmina laude.

Sape mibi arridens, Corydon pete munera dicís.
Quid petat ab Corydon? Corydoni delige munus
Ipfe pater. nefcit que pofcat munera Paftor.
Sponte me a fanitas pendebit carmen ad aras
Sponte tuum noftra refonabunt nomen auena;

Sponte

Sponte tua mihi dona feras. Non improba pofco,
Thura Ioui ferimus; fœcundos Jupiter imbres.
Pro mulfo fegetes reddit frugum aurea Mater,
Nyfaufque pater pro časâ vina capellâ.

Aut mea fi grauis eft tam paruo fistula sumptu,
Redde pedum, calathumque, & paftoralia figna
Que tuleram mecum, quæ longus deterit vfus;
Redde precor, Pater alme: per ô tua pignora quæfo,
Delicias Diuum, & venturi fydera Mundi.
Sic te tam fuperent, tam poft fe Phœbe relinquant,
Quàm tu fceptrigeros vicifti Phœbe parentes.
Finierat Corydon, fanctique in puluere templi
Sternebat miferos effufo vertice crines.
Audyt ; equè fuis Phoebus Pater annuit antris,

Corydonis Carmen Eucharifticon. Veftus erat Corydon; moriturag lumina foluens, Ofcula iam pofitis dederat fuprema Cicutis, Cùm pater arcano Phœbus refpondit ab antro; Parce queri, Corydon, non dices extera rura, Nec falfa indignis vendes præconia Diuis. Nofter eris; noftramque fenex cantabis ad aram.

Dixit, & auguftam conceßit ad ofcula dextram. Tunc verò & vultus, & liuida lumina terfit Auditus Corydon, tollenfque ad fydera palmas, Phœbe pater, dixit, quo non vel pulchrius æther Numen habet, vel habent noftra fœcundius aure, Da veniam lachrymis, & vano parce timori. Nam mibi, linque greges Corydon, maiora dabuntur Pramia, dicebas; te promittere vana Phœbe nefas, fanctoque nefas diffidere Phœbo. Sed me tempus iners, inimicaque fata Camœnis, Magnaque terrebat reliquorum culpa Deorum. Nunc mihi fpes lenta, pofito nunc cura tumultu, Securufque timor, placet & dilata voluptas. Iam neque fylueftres quæram fub fontibus vmbras Paftori, pecorique, & in alta deuia rupis Deducam faciles ignota per arua capellas. Nec patriæ reducem crudelis Mufa Lycota Ridebit, digitone malus monftrabit Aceftes. Iam non paftor erò; non fi Pan ipfe Cicutam Promittat; non fi querant mihi pafcua Nympha, Inque lupos donent medicatas cantibus herbas.

1

Ite greges, longumque mibi mea cura valete; Quaque fub ingenti vix lucent arbore Soles, Huc illuc varius deducat carmina Paftor; Ruftica vel facili meditetur dona puellæ,

Aut

Aut volucrum nidos, aut plenis fraga caniftris :
Vita quidem felix, & quam fat poßit amare,
Quifquis nec Superos, Phabi nec limina nouit-
At mihi nunc meliorque dies, & purius ather
Lucet, & optati propior ftat linea cœli.
Iam mihi non calami, falicifque è cortice lento
Fistula, quæque mouent agreftes carmina Nymphas
Sed plectrum, doctaque fides, Cytharæque, Lyræque
Nomen, & auratâ magnum teftudine carmen.
Phebe pater, lux prima Deum ; quem fydera preßis
Ignibus, & pofitis venerantur cærula ventis,
Phœbe falus terra, cælorum gloria Phœbe,
Plectra quidem laudefque fuper, mortalia vincis
Carmina, teque poteft tantum tua dicere Delphos
Te tamen audebit Corydon tuus ardua fupra
Ferre poli, factifque tuis ornare camanas.
Atque tuis raucum feu claßibus ingemet aquor,
Seu duras acies, lethaliaque arma per Orbem
Mifcebis regale fremens ; aut mitia victor
Iura dabis, vince/que tuam fortißimus iram ;
Quicquid ages, mea plectra canent; famaque perenni
Munera perfoluam, feu quæ iam Phœbe dedifti,
Seu que Phoebe dabis. Nullifque hoc excidet annis.
Et tua me virtus, non inclyta munera, Phæbe,
His egere locis. Teftor Cytharamque, Lyramque,

Quam

Quam mihi das, & quas liqui iam maior auenas.
Tu quoque Phobai cuftos fanctißime templi,
Seu te Theftoridem, feu Thiodomanta vocari
Præcipis, aut longè cernentem fata Melampum.
O decus, ô ingens, Phabi ô dignißime cultor,
O tantùm Phœboque minor, Phœbique minifter;
Tu mea non altos mittentia thura vapores
Commendare deo, tenue/que aduertere fumos
Dignatus, magni placafti numina Phœbi.
Accipe nunc grates, teque hoc ô fancte facerdos,
Hoc audire iuuet. Non irrita dona tulifti.
Audiet hoc tellus, quamcunque liquentibus rondis
Littora vel pulfant, vel plenis flumina ripis.
Audiet hoc ether, nulloque tacebitur auo,
Paftor erat Corydon, Paftoris vota Sacerdos
Detulit ad Phoebum, vatem hunc fecit Apollo.
Hae Corydon ; Phoebum fimul, Phabiq miniftrum
Supplicibus votis, & multo thure vocauit.
Nec mora, iam maior, facili iam Numine lætus,
Iam fua maiori fixit veftigia planta.