FAB. VII.

Plura timenda divitibus.

MULI & LATRONES.

M

Uli, gravati farcinis, ibant duo;

Unus ferebat (s) fiícos cum pecun:â ;

Alter tumetesmulto faccos hordeo. Ille, onere dives, celsâ cervice eminens

Clarumque collo jactans tintinabulum:

Comes, quieto fequitur & placido gradu.

Subitò Latrones ex infidiis advolant;

Intérque cædem, ferro mulum (2) tonfitant.

(1) Unus fere- 1 tonfitant] meliùs

bat filcos cum pe cunia. [ Fifcos]

corbes iparteos

tonfitant, quàm trucidant, nam

non conftaret

& vimineos in

verfus. Nec tru

quibus reconde-fitant, placet

bant Romani pe

VOX obfoleta,

cuniam publica

Tonfiare aute

& Imperatoria eft vulnerare

(2) Interque cœ

dem ferro mulum

ferire repetitis ictibus.

Diripiunt nummos, negligunt vile hördeum.

Spoliatus igitur cafus quum fleret fuos,

Equidem, inquit alter, me contemptum gaudeo;

Nam nil amifi,nec fum læfus vulnere. Hôc argumento tuta eft hominum tenuitas :

Magnæ periclo funt opes obnoxiæ.

FAB. VIII.

Plus videas tuis oculis,quàm alienis.

CERVUS & BOVE S.

Ervus, nemorofis excitatus

Catibus,

Ut venatorum fugeret inftantem

necem,

Caco timore proximam villam petit,

Et opportuno fe Bovili condidit. Hic bos latenti: (B.) Quidnam voluifti tibi,

Infelix,ultrò qui ad necemcucurreris, Hominumque tecto fpiritum commise

ris ?

At ille fuplex (C.) Vos modò,inquit, parcite;

Ocafione rursus erumpam datâ.

Spatium diei noctis excipiunt vices Frondem Bubulcus adfert; nec ideo vider.

Eunt fubinde & redeunt omnes ruftici;

Nemo animadvertit: tranfit etiam Villicus,

Nec ille quicquam fentit. Tum gaudens Cervus

Bobus quietis agere cœpit gratias, Hofpitium adverfo quod prætticerint tempore.

Refponditunus: (B) Salvum te cu pimus quidem,

Sed ille qui oculos centum habet, fi venerit,

Magno in periculo vita verfatur tua. Hæc inter, ipfe dominus à cœnâ redit:

Et, quia corruptos viderat nuper Boves,

Accedit ad præfcpe:(D.)Cur frondis parum eft?

Stramenta defunt. Tollere hæc ara

nea

Quantum eft laboris? Dum fcrutatur fingula,

Cervi quoque alta eft confpicatus

cornua;

Quem convocatâ jubet oceidi fa. miliâ:

Prædamque tollit. Hæc fignificat

fabula

Dominum videre plurimum in re

bus fuis.

FAB. IX.
Epilogus.

INVIDIA, VIRTUTUM COMES.

Sopo ingentem ftatuam pofuêre Attici,

Se vùmque collocârunt æternâ in bali;

Patere honoris fcirent ut cunctis viam,

Nec generi tribui, fed Virtuti gle

riam.

Quoniam occupârat alter ne primu: forem

Nè folus effet ftudui, quod fuperfuit:

Nec hæc invidia, verùm eft æmu latio.

Quòd fi labori faverit Latium meo;

Plures habebit quos opponat Græ

Si Livor obtrectare curam voluerit, Non tamen eripiet laudis confcien

tiam.

(1) Si noftrum ftudium ad aures pervenit tuas,

() Si noftrum tres qui eodem

fluttum aa cures pervenit tuas. ] Hic funt verius

medo in fine fonant: tuas; fabufelicitas,

las

Et arte fictas animus fentit fabulas,
Omnem querelam fubmovet fel ci-

cas.

Sin autem doctus illis occurit labor Siniftra quos in lucem natura extulit,

Nec quicquam poffunt, nifi melio. res carpere;

Fatale exitium corde durato ferain, Donec Fortunam criminis pudeat fui.

dem Gallicè, Si

vous avez enten

quod in tam di- | teft.Dicitur qui
ligenti fcriptore
merito fufpectu
eft acuti judici
viris; deinde
quod monftrum
elt iftud ftudium
noftrum pervenit
ad aures tuas ?
Studium non ve-
nit ad aures: la-
tinè qudem di-
citur, fi ftudium
fit pro volunta-

du parler de mon livre,non vero,fi mon livre eft venu à vos oreilles. Quidquid fit fenfuseft,fi nof trú ftudium pervenit ad aures tuas,& tuus ani

mus fentit arte

quâ ficte fuar

te, propenfione

meæ fabulæ, fe

in aliquem;at fi

licitas hæc fub

fit profabulis pro

movet mihi om.

fcriptis

nullo

modo ferri po

nem querendi
locum.

1