Δαβὶδ ανέβη εἰς τὸς ἐρανούς . λέγὶ δὲ αὐτὸς, εἶπεν ὁ κύρι@ τῷ κυρίῳ μου κάθου ἐκ δεξιῶν μου, ανθρώπινον μὲν τὸ πρόταγμα, δοχὴν τῇ καθέδρα διδου, θεῖον δὲ τὸ ἀξίωμα τ συγκαθῆσθαι θεῷ, ᾧ λετουργοῦσιν αἱχί λιαι χιλιάδες, καὶ παρατήκουσιν αἱ μύ βιαι μυριάδες . καὶ μετ ̓ ὀλίγα. & γ ὡς θεῷ ὑποτάσι τὰς ἐχθροὺς, ἀλλ ̓ ὡς ανθρώπῳ ὥτεὶ αὐτὰ εἶναι, καὶ θεὸν ὁρώμενον καὶ ανθρωπον. ὅλδὲ ὡς ανθρώπῳ λέγε) τὸ ἕως θῶ τὰς ἐχθρούς σου υποπόδιον το ποδῶν σου, δι δάσκ, Παῦλο . ἴδιον αὐξ' τὸ κατόρθωμα λέγων, κατὰ τὸ θεϊκὸν δηλαδή, κατὰ τὰ ἐνες γείας φύσιν, κατὰ τὰ διαπαι αὐτό, καὶ τ જે ποτάξαι ἑαυτῷ παίτα. ὅρα ἀχωρίςως ἐν τῷ ἑνὶ προσώπῳ θεότητα και ανθρωπότητα, και μετὰ βραχέα. δόξασόν με σὺ παρὰ σεαυτῷ τη δόξη ᾗ εἶχον πρὸ δὲ κόσμον εἶναι παρὰ σοί. τὸ μὲν ἡ δόξασον, ὡς ανθρωπ@ λέγε τὸ δὲ ἔχον πρὸ αἰῶνΘ των δόξαν ὡς θεὸς δύτο καλύπτε, καὶ αὖθις μετ' ὀλίγα, ἀλλ' ἡμᾶς μὴ ταπλωθῶμεν ταπινω ἡγησάμενοι τω * τοῦ τ' Θεοῦ προσκιώνησιν. καὶ μετὰ ται· θρωπίνης ὁμοιώσεως. ἀλλ' ὡς ἂνὰ βασιλέα, καὶ ἐν βιτελῶ φανέντα τολῇ τῇ βασιλι κι ~ δόξη δοξάζοντες . καὶ μάλισα ὁρῶντες, αὐτὸ τὸ ἔνδυμα δοξασθὲν, ὡς ἥρμοσε σώμα Τι θεου καὶ σωτῆρι κόσμου, καὶ σπέρματίζω ῆς αἰωνίου, καὶ ὀργαίῳ θείων ἐνεργειῶν, καὶ λυ Τικῶ κακίας απάσης, καὶ θανάτου καθαιρε τικῷ, καὶ ανατάσεως δρχηγῷ. εἰ δκ των φύ σιν ἐξ ανθρώπων ἔχεν, ἀλλὰ τω ζω! cn Θεοῦ, καὶ τω διύαμιν ἐξ ἐραιοῦ, καὶ τών δρε σωθείαν. καὶ μετ' ὀλίγα . ὅθεν ἡμᾶς τὸ σῶς μα προσκυνοῦμεν, ὡς ἳ λόγον, ξ' σώμα το μετέχομεν, ὡς ξ πνεύματα. ἰδού σοι καὶ ὁ πρῶτος 7 φύσεων των κρᾶσιν εἰσάγων, αναφανδὸν τῇ διαιρέσει χρώμεν© ἀπεδείχ θη. το, καὶ πολλοὶ τὸ σῶμα, καὶ κτίσμα, καὶ ὄργανον προσηγόρευσε. καὶ μέντοι καὶ δὲ λον ὠνόμασεν, ὅπερ ἐδεὶς ἡμῶν εἰπᾶν ἐτόλ μησε πώποε . τῦτο καὶ τῆς ἐκ δεξιῶν ἔρηκεν ἀξιωθίώαι καθέδρας, καὶ ἄλλα δὲ πλείςα παρὰ τῆς κενῆς ὑμῶν αἱρέσεως, ἐκβαλλό μενα. Ερα. καὶ ν δήποτε τω κρᾶσιν πρῶτο εἰσάγων, τοσαύτίω ἐντέθηκε τοῖς λόγοις διαίρεσιν. Ορθό. βιάζει δ' αληθείας ἡ διύαμις και τοὺς ἄγαν αὐτῇ μαχομένους τους παρ αυ της λεω η λεγομένοις σιθέας. ἀλλ ̓ ἄσοι δοκᾶ, ἢ περὶν ἀπαθείας τοῦ κυρίου κινήσωμεν λόγον. Ερα. οἶσθ ̓ ὅτι καὶ τὰς χορδὰς οἱ μεσικοὶ Διαπαύον ειώθασι, καὶ χαλῶσι ταύτας, τὸς σκόλοπας περιςρέφοντες . εἰ δὲ καὶ τὰ λόγου, καὶ ψυχῆς πάμπαν ἐτερημένα δεν ται τινὸς αναπαύλης, ἐδὲν ἄρα δράσομεν α πικὸς, οἱ ψυχῆς καὶ λόγου μειληχότες,με τροιώτες τῇ δυνάμει πόνον, αναβαλώμε θα τοίνω εἰς αὔριον. ορθό. ὁ μὲν θες Δαβὶδ νύκτως, μεθ ̓ ἡμέραν, ἢ θείων ποιείσθαι λογίων τω με λέτω παρεγυᾷ, γενέσθω δὲ ὅμως ὅπερ εἴ βηκας, καὶ φυλάξωμεν εἰς τὰ ὑσεραίαν, τοῦ λεπομένου τω ἔρθυναν. ΑΠΑΘΗΣ ΔΙΑ Ο ΛΟΓΟΣ, γ'. Ορθόδοξος και Ερανικής, Τι μὲν ἄτρεπον ὁ Θεὸς λόγο, καὶ ενωθρώπησεν ἐκεἰς σάρκα τραπείς, ἀλλ ̓ αἰθρωπείαν φύσιν τελείαν λα Εὼν, ἐν τοῖς πρόσθεν ἐξηλασμένοις ἀπεδείξα μεν λόγοις . ὅτι δὲ καὶ μετὰ τὰ ἕνωσιν με μένηκεν οἷς ω, ἀκήρα]Θ», ἀπαθὴς, αναλ λοίωσ, ἀπερίγραφο, καὶ ὡς τ ανέλαβε φύσιν ἀκραιφνῆ διεξήρησε, σαφῶς ἡμᾶς ἡ θεία γραφή, καὶ μέν τοι καὶ ὃ ἐκκλησιῶν οἱ διδάσκαλοι, καὶ τῆς οἰκουμένης οἱ φωςήρες ἐδίδαξεν, λοιπὸν τοίνω ἡμῖν, ὁ περὶ τοῦ πάθους πρόκηται λόγω, ὡς μάλισα, προυργιαίτα @ ὤν. αὐτὸς δὲ ἡμῖν τὰ σωλή βια προσεν ώοχε νάματα. Ερα. ὀνησιφόρον μὲν κἀγὼ τόνδε λόγον πάληφα, τῆς μέντοι προτέρας, οὐκ απέξομαι τάξεως, ἀλλ ̓ ἐγὼ τὰς ἐρωτήσες ποιο ήσομαι. Ορθό. ἐγὼ δὲ Σποκρινᾶμαι, καὶ οὐκ ὀρ ρωδήσω ρωδήσω της τάξεως τω ἐναλλαγώ. ὁ δ ἀληθείας συνήγορΘ, ἐκ ἐρωτῶν μόνον ἀλλὰ καὶ ἐρωτώμενΘ ἔχει τῆς ἀληθείας τὸ κρά τῷ, ἔρου τοίνω ὡς ἐβουλήθης. Ερα. Είναι το πάθα ὑπομεμενηκέναι λέγες; ορθό. τὸν κύριον ἡμῶν Ιησου Χρισόν. Ερα. ανθρωπ@ ο ἡμῖν παρέχε τ σωτηρίαν. ορθό. αἴθρωπον εἶναι τὸν κύριον ἡμῶν Ιησου Χρισὸν συνωμολογήσαμεν μόνον. Ερα. νιῦ ὅρισας κ τὸν Χρισὸν εἶναι πι solds; น Ορθό. τὸν τοῦ Θεοῦ ζῶντα ἐνανθρωπή ο σαλά. Ερα. ὁ δὲ ξ θεῖ τὸς θεός ; Ορθό. Θεὸς τῷ αὐτῷ ἐσίαν ἔχων τῷ γεγενηκόν θεῶ. Ερα. θεὸς οὐ τὸ πάθοὑπέμενεν ; ορθό. εἰ ἀσώμαλο τῷ σαυρῷ προσηλώ. θη, τῇ θεότητα τὸ πάθα άρμοσον, εἰ δὲ σάς κα λαβὼν ἐνωθρώπησε. Τί δήποτε τὸ μὲν θητονέας ἀπαθὲς, τὸ δὲ ἀπαθὲς ὑτσοβάλο Ερα. ἀλλὰ σάρκα τέτε χάριν προσκλη |