• Coislin. ἐκεῖ μένων, quæ lectio non spernenda. Alius et marg. Savil.] ἐκεῖ μὲν γύρι

Ε ipsique ad eum miserant Epaphroditum. 5. Gra

tias ago Deo meo, inquit, in omni memoria vestri semper. Alibi ita scripsit : Obedite præ- Hehr. 13, positis vestris et subjacete ; ipsi enim pervigi- 17. lant quasi rationem pro animabus vestris reddituri, ut cum gaudio hoc faciant, et non gementes. Si igitur gemere ex vitio discipulorum est, cum gaudio id facere, ex profectu erit. Hoc igitur est, quod ait : Quotiescumque, inquit, vestri memoriam repeto, Deum glorifico. Id vero facit, quod multorum illis bonorum conscius esset. Et glorifico, inquit, et precor. Non enim, quoniam virtutis viam ingressi estis, finem precandi pro vobis facio, sed persto adhuc in oratione. Gratias, inquit, ago Deo in omni memoria vestri 4. semper, in omni oratione mea pro omnibus vobis cum gaudio etiam deprecationem faciens. Semper : non solum, quando precor. Recte autem addidit, Cum gaudio. Est enim et cum moerore id facere; quemadmodum alibi dicit, Nam ex multa tribulatione et angustia 2. Cor.2.4. cordis scripsi vobis per multas lacrymas. Super communicatione vestra, inquit, in evangelium a prima die usque nunc.

Rom. 15. 27.

dotribam, et ad ministrum, omninoque ad omnes ραπεύοντες αὐτὸν εἰκότως ἂν μεταποιοῖντο τῶν τρο-
illos, quicumque athletam instituerunt. Etenim παίων, καὶ τῆς δόξης μετέχοιεν, ἅτε κοινωνήσαντες
qui illum confirmant, ac recreant, eos victoriæ αὐτῷ τοῦ ἀγῶνος τῇ θεραπεία. Οὐ γὰρ μικρὸν δύναται
quoque participes fieri æquum est. Itidem vero τὸ θεραπεύειν ἁγίους, ἀλλὰ καὶ μέγα· κοινωνοὺς γὰρ
in bellis non solus ille qui præclarum facinus ἡμᾶς ποιεῖ τῶν ἐκείνοις ἀποκειμένων μισθῶν. Οἷον,
edidit, sed omnes etiam qui ei utilem operam ἔῤῥιψέ τις πολλὰ χρήματα διὰ τὸν Θεὸν, διαπαντὸς
dederunt, non injuria ad tropæorum gloriæque ἀνάκειται τῷ Θεῷ, ἀρετὴν ἀσκεῖ μεγάλην, καὶ μέχρι
partem vocantur: perinde ac si diligens illa opera, Ε ῥημάτων, καὶ μέχρις ἐννοιῶν, καὶ μέχρι πάντων πολ-
et ministerium pars quædam ac societas certa- λὴν ἀκρίβειαν φυλάττων· ἔνεστι καὶ σοὶ καὶ μὴ του
minis fuerit. Atqui sanctis inservire, non parvum σαύτην ἀκρίβειαν ἐπιδειξαμένῳ, τῶν ἐπὶ τούτοις ἀπο-
quiddam est, sed multum omnino valet : nobis κειμένων αὐτῷ μισθῶν κοινωνῆσαι. Πῶς; Αν θερα
enim communes facit repcsitas illis mercedes. πεύσῃς αὐτὸν καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ, ἂν παρακαλέσῃς καὶ
Exempli causa, profudit quispiam magnam pe- διὰ τοῦ χορηγεῖν τὰ ἀναγκαῖα, καὶ διὰ τοῦ διακονεῖ
cuniæ vim propter Deum, assidue adhæret Deo, σθαι πᾶσαν διακονίαν. Ὁ γὰρ εὐκολωτέραν ποιῶν τὴν
eximiæ virtutis officiis fungitur, magnam ad- τραχεῖαν ὁδὸν ἐκείνῳ, σὺ ἔσῃ. Ὥστε εἰ θαυμάζετε
hibens diligentiam, ne vel in verbis aut cogi- τοὺς ἐν ταῖς ἐρήμοις, τοὺς τὸν ἀγγελικὸν ἀνῃρημένους
tationibus ipsis, ullave alia re labatur: in tua βίον, τοὺς ἐν ταῖς Ἐκκλησίαις τὰ αὐτὰ ἐκείνοις και
manu est, quamvis tantumdem diligentiæ non τορθοῦντας· εἰ θαυμάζετε καὶ ἀλγεῖτε, ὅτι σφόδρα
adhibueris, repositas illi pro tot laboribus mer- 157 αὐτῶν ἀπολιμπάνεσθε, ἔνεστιν ὑμῖν ἑτέρως αὐτοῖς
cedes communes tibi facere. Quomodo ? Si il- Α κοινωνῆσαι, τῷ διακονεῖν, τῷ θεραπεύειν. Καὶ γὰρ
lum cures foveasque et sermone et reipsa; si
consoleris cum suppeditans necessaria, tum in
omni ministerio inserviens: tu enim is eris, qui
asperam illam viam faciliorem ipsi facies. Quam-
obrem, si admiramini illos qui in eremo vivunt,
qui vitæ rationem plane angelicam susceperunt,
qui in Ecclesiis eadem atque illi virtutis obeunt
munera : si admiramini, inquam, ac doletis tam
longo vos intervallo ab illis abesse : licet vobis
alia quadam ratione cum illis coire societatem, Ε μεταδιδοῦσι· μᾶλλον δὲ καὶ ταῦτα κἀκεῖνα αὐτός
id est inserviendo, curando ac fovendo. Nam et
hoc Dei benignitatis est, eos etiam qui negligen-
tiores sunt, nec duram illam, asperam, exqui-
sitam vivendi rationem suscipere possunt, rursus
per aliam viam ad eumdem atque illos gradum
provehere. Atque hoc illud est, quod Paulus com-
munionem vocat: Communicant nobis, inquit,
et impartiunt carnalia ; et nos illis communica-
mus spiritualia. Nam quemadmodum Deus pro
exiguis ac nullius ponderis rebus regnum largi-
tur : ita et illius servi pro exiguis ac sensilibus
spiritualia impartiunt ; imo vero ipse est, qui
per hos et hac et illa dat. Non potes jejunium

ferre? non solitudinem? non humi cubare? non
integras noctes vigilare? Licet tibi harum omnium
rerum mercedem accipere, si alia quadam ra-
tione rem tuam gesseris : nempe si eum, qui istos
labores capit, cures, recrees, foveasque assidue,
et laborem qui in illis certaminibus sustinetur
levem reddas. Ille quidem stat pugnans ac vulne-
ra excipiens ; tu vero a certamine redeuntem
cura, obviis manibus suscipe, sudorem absterge, D

καὶ τοῦτο τῆς τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίας ἐστὶ, τὸ τοὺς ῥαθυμοτέρους καὶ τὸν ἀπεσκληκότα βίον καὶ τραχὺν καὶ ἀκριβῆ μὴ δυναμένους ἀναδέξασθαι, καὶ τούτους δι ̓ ἑτέρας ὁδοῦ πάλιν εἰς τὴν αὐτὴν τούτοις τάξιν ἄγειν. Καὶ τοῦτό φησιν ὁ Παῦλος κοινωνίαν · κοινωνοῦσιν ἡμῖν, φησὶν, ἐν τοῖς σαρκικοῖς, κοινωνοῦμεν αὐτοῖς ἐν τοῖς πνευματικοῖς. Εἰ γὰρ ὁ Θεὸς ἀντὶ μι· κρῶν καὶ μηδαμινῶν βασιλείαν χαρίζεται, καὶ οἱ δοῦλοι αὐτοῦ ἀντὶ μικρῶν καὶ αἰσθητῶν πνευματικὰ

ἐστιν ὁ διδοὺς διὰ τούτων. Οὐ δύνασαι νηστεῦσαι,

οὐδὲ μονωθῆναι, οὐδὲ χαμευνῆσαι, οὐδὲ παννυχίσαι; *Ενεστί σοι τούτων ἁπάντων μισθὸν λαβεῖν, ἂν ἑτέ ρως τὸ πρᾶγμα μεθοδεύσης, τὸν ἐν τούτοιςκάμνοντα θεραπεύων καὶ ἀναπαύων καὶ ἀλείφων συνεχῶς, καὶ τὸν ἀπὸ τούτων ἐπικουφίζων πόνον. Αὐτὸς ἕστηκε μαχόμενος, αὐτὸς καὶ τραύματα λαμβάνων· σὺ θε ράπευε ἀπὸ τοῦ ἀγῶνος ἐπανιόντα, δέχου ὑπτίαις χερσὶν, ἀπόψυχε τὸν ἱδρῶτα ἀναπαύων, παρακάλει, C παραμυθοῦ, ἀνακτῶ τὴν πεπονηκυῖαν ψυχήν. Αν μετὰ τοσαύτης προθυμίας διακονῶμεν τοῖς ἁγίοις, μερισταὶ τῶν μισθῶν αὐτῶν ἐσόμεθα. Τοῦτο καὶ ὁ Χριστός φησι, Ποιήσατε ὑμῖν φίλους ἐκ τοῦ μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας, ἵνα δέξωνται ὑμᾶς εἰς τὰς αἰωνίους αὐτῶν σκηνάς. Ὁρᾶς πῶς οὗτοι κοινωνοὶ γεγόνασιν; Ἀπὸ πρώτης ἡμέρας, φησὶ, μέχρι τοῦ νῦν. Διὰ τοῦτο χαίρω, φησὶν, ἐπὶ τῇ κοινωνίᾳ ὑμῶν, καὶ χαίρω οὐχ ὑπὲρ τῶν παρελθόντων μόνον, ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ τῶν μελλόντων· ἀπὸ γὰρ τῶν παρελθόντων κἀκεῖνα στο χάζομαι. Πεποιθὼς αὐτὸ τοῦτο, φησὶν, ὅτι ὁ ἐναρξά

μενος ἐν ὑμῖν ἔργον ἀγαθὸν, ἐπιτελέσει ἄχρις ἡμέρας
Ἰησοῦ Χριστοῦ.

F

198

Α

recrea, solare, lassam animam fove ac refice.
Profecto si tanta cum alacritate sanctis inservia-
mus, participes mercedum quæ illos manent eri-

mus. Hoc et Christus docet, Facite vobis ami- Luc. 16. 9,
cos de mammona iniquitatis, ut recipiant vos
in æterna tabernacula. Vides quomodo isti par-
ticipes facti fuerint? A prima die, inquit, usque
nunc. Ob hoc ipsum, inquit, gaudeo. Super
communicatione vestra. Gaudeo autem non de
præteritis tantum, sed etiam de futuris : nam ex
præteritis de istis quoque conjecturam facio.
6. Confidens hoc ipsum, inquit, quia qui capit
in vobis opus bonum, perficiet usque in diem
Jesu Christi.

3. Vide quomodo illos modestiam etiam tueri
doceat. Etenim quoniam magnum quiddam erat,
quod de illis testatus fuerat; ne humani quid
patiantur, protinus ipsos instituit, ut et præter-
ita et futura ipsi Christo accepta referant. Quo-
modo ? Non dixit, Confido, quemadmodum co-
pistis, ita etiam perfecturos, sed quid ? Qui co-
pit in vobis opus bonum, perficiet : neque ipso-
rum in recte facto aliquas fuisse partes negat :
dixit enim, Gaudeo super communicatione ve-
stra; nimirum tamquam ipsi recte se gessissent:
neque tamen ipsis dumtaxat recte facta assignat,
sed principaliter Deo : Confido enim, inquit, In Louis
quia qui cæpit in vobis opus bonum, perfi- operibus
ciet usque in diem Jesu Christi ; id est Deus. et nos cum
Nec vero solum de vobis, inquit, sed etiam de Deo.
iis, qui ex vobis orientur, hoc spero. Nam et

Ορα πῶς αὐτοὺς καὶ μετριάζειν διδάσκει. Ἐπειδὴ
γὰρ μέγα αὐτοῖς ἐμαρτύρησε πρᾶγμα, ἵνα μή τι ἀν-
θρώπινον πάθωσιν, εὐθέως παιδεύει αὐτοὺς ἐπὶ τὸν
Χριστὸν καὶ τὰ παρελθόντα, καὶ τὰ μέλλοντα ἀνατι-
θέναι· πῶς; Οὐ γὰρ εἶπε, πεποιθὼς, ὅτι ὡς ἐνήρξα-
σθε, καὶ τελέσετε, ἀλλὰ τί; Ὁ ἐναρξάμενος ἐν ὑμῖν
ἔργον ἀγαθὸν ἐπιτελέσει· οὔτε ἀπεστέρησεν αὐτοὺς
τοῦ κατορθώματος· εἶπε γὰρ, ὅτι Τῇ κοινωνίᾳ ὑμῶν E
χαίρω, δηλονότι, ὡς αὐτῶν κατορθούντων· οὔτε εἶπεν
αὐτῶν εἶναι τὰ κατορθώματα μόνον, ἀλλὰ προηγου
μένως τοῦ Θεοῦ· Θαῤῥῶ γὰρ, φησὶν, ὅτι ὁ ἐναρξά
μενος ἐν ὑμῖν ἔργον ἀγαθὸν ἐπιτελέσει ἄχρις ἡμέρας
Ἰησοῦ Χριστοῦ· τουτέστιν, ὁ Θεός. Οὐ περὶ ὑμῶν
δὲ, φησὶ, μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν ἐξ ὑμῶν οὕτω
διάκειμαι. Καὶ τοῦτο γὰρ οὐ μικρὸν ἐγκώμιον, τὸ τὸν
Θεὸν ἔν τινι ἐνεργεῖν. Εἰ γὰρ μὴ προσωπολήπτης
ἐστὶν, ὥσπερ οὖν οὐδὲ ἔστιν, ἀλλὰ πρὸς τὴν πρόθεσιν
ὁρῶν, συνεφάπτεται τῶν κατορθωμάτων ἡμῖν, δῆλον hæc non exigua laus est, nempe Deum in aliquo
ὅτι τοῦ ἐπισπάσασθαι αὐτὸν ἡμεῖς αἴτιοι. Ὥστε οὐδὲ operari. Etenim si ille personarum acceptator
οὕτως ἀπεστέρησεν αὐτοὺς τῶν ἐγκωμίων· ἐπεὶ εἰ non est, quemadmodum certe non est, sed ad
ἁπλῶς ἐνέργει, οὐδὲν ἂν ἐκώλυσε καὶ Ἕλληνας καὶ cujusque propositum spectans nobis in virtutis
πάντας ἀνθρώπους ἐνεργεῖσθαι, εἰ ὡς ξύλα ἡμᾶς ἐκί- officiis obeundis opitulatur: satis constat nos ipsos
νει καὶ λίθους, καὶ μὴ τὰ παρ ̓ ἡμῶν ἐζήτει. Ὥστε esse, qui occasionem demus cur ille nobis con-
τῷ εἰπεῖν, Ὁ Θεὸς ἐπιτελέσει, καὶ τοῦτο πάλιν αὐτ
cilietur. Quare hac etiam ratione illos laudem
τῶν ἐγκώμιον γίνεται, τῶν ἐπισπασαμένων τοῦ Θεοῦ esse promeritos minime negavit: alioqui si ab-
τὴν χάριν συμπράττειν αὐτοῖς ἐν τῷ ὑπερθῆναι τὴν solute ageret, nihil sane impedimenti erat, quo-
ἀνθρωπίνην φύσιν. Καὶ ἑτέρως δὲ ἐγκώμιον, ὅτι τοι- minus et Græci et omnes omnino homines age-
αῦτα τὰ κατορθώματα ὑμῶν ἐστιν, ὥστε μὴ εἶναι ἀν- rent; si inquam nos perinde ac ligna et lapides.
θρώπινα, ἀλλὰ τῆς τοῦ Θεοῦ δεῖσθαι ῥοπῆς. Εἰ δὲ ὁ moveret, neque partes etiam nostras desideraret,
Θεὸς ἐπιτελέσει, οὐδὲ πολὺς ἔσται κάματος, ἀλλὰ δεῖ
Quamobrem, cum, inquit, Deus perficiet, et
θαῤῥεῖν, ὡς εὐμαρῶς πάντα διανυόντων, ἅτε ὑπ ̓ ἐκείνου
hoc rursus ad illorum laudem pertinet, quippe
βοηθουμένων. Καθώς ἐστι δίκαιον ἐμὲ τοῦτο φρονεῖν qui Dei gratiam ita sibi conciliarint, ut ipsis
ὑπὲρ ἁπάντων ὑμῶν, διὰ τὸ ἔχειν με ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμᾶς, cooperaretur ad naturæ humanæ conditionem ex-
ἔν τε τοῖς δεσμοῖς μου, καὶ ἐν τῇ ἀπολογίᾳ μου, καὶ βε- superandam. Atque alia etiam ratione hac in re
βαιώσει τοῦ εὐαγγελίου, συγκοινωνούς μου τῆς χάριτος laus inest, nimirum, quod talia sint vestra recte
πάντας ὑμᾶς ὄντας. Πολὺν τέως δείκνυσιν ἐνταῦθα αὐτ
facta, ut minime humana sint, sed divino actu sit
τοῦ τὸν πόθον, εἴ γε ἐν καρδίᾳ αὐτοὺς εἶχε, καὶ ἐν αὐτῷ opus. Quod si Deus perficiet, non maximus capien-
τῷ δεσμωτηρίῳ δεδεμένος Φιλιππησίων ἐμέμνητο. Ο dus erit labor, sed confidere oportet, facile a

Β

Deus agit,

nobis omnia præstitum iri, quippe qui ab illo adjuvemur. 7. Sicut est justum me hoc sentire pro omnibus vobis, eo quod habeam vos in corde, et vinculis meis, et in defensione mea, et confirmatione evangelii, quod omnes vos una mecum participes estis gratia. Magnam interea desiderii vim hoc loco ostendit, siquidem illos in corde habebat, atque in ipsomet carcere vinctus Philippensium recordabatur. Non vulgaris virorum laus, esse in memoria sancti hujus: D non enim illius dilectio ex inconsiderato quodam animi motu, sed judicio ac bene cogitata ratione exsistebat. Quamobrem diligi aliquem a Paulo adeo vehementer, satis argumenti est, magnum esse illum atque admirabilem. Et in defensione, inquit, et confirmatione evangelii. Et quid mirum, si in carcere illos in corde haberet? Nam neque illo tempore, inquit, quo ad tribunal accedebam dicturus causam, ex animo E meo effluxistis. Tanta enim violentia est amoris spiritualis, ut nulli cedat ille tempori, sed amantis animam perpetuo complectatur, nullaque calamitate aut dolore vinci sinat. Etenim quemadmodum in fornace Babylonica, cum tantum esset excitatum incendium, ros tamen erat beatis illis pueris : ita etiam amicitia, ubi semel amantis Deoque accepti hominis apprehendit, omnem exstinguit flammam, roremque admirabilem spargit. Et confirmatione evangelii, inquit. Ergo vincula erant confirmatio evangelii, ergo erant defensio ; ac jure quidem. Nam si vincula detrectasset, impostoris omnino speciem præbuisset nunc vero omnia tolerans, et vincula et calamitatem, plane demonstrat non se humanam aliquam ob causam hæc pati, sed propter Deum, qui mercedem reddere solitus est. Nemo enim fuerit, qui et mori et tot adire pericula statuat; nemo qui tanti Imperatoris, Neronem dico,offensionem subeat, nisi alium multo majorem Imperatorem intueretur. Erant igitur vincula confirmatio evangelii. Vide quomodo, ut plenius atque abundantius quod vult obtineat, omnia in contrariam partem converterit. Quod enim infirmitatis et criminis loco putabant, id confirmationem vocat: ut nisi id evenisset, infirmitate laboraturus fuerit. Deinde ostendit dilectionem non temnere, sed judicio susceptam. Unde? Habeo vos, inquit, in vinculis meis, et in defensione, eo quod una mecum participes estis gratiæ. Quid hoc est ? hoc ipsumne erat apostoli C gratia, vinciri, jactari, sexcentas ferre acerbita2. Cor. 12. les ? Maxime : nam, Sufficit tibi, inquit, gra

9. 10.

Οὐ μικρὸν δὲ τῶν ἀνδρῶν τὸ ἐγκώμιον, τὸ μεμνῆσθαι ὑπὸ τοῦ ἁγίου τούτου· ἐπειδὴ μηδέ ἐστι προλήψεως ἡ τοῦ ἁγίου τούτου ἀγάπη, ἀλλὰ κρίσεως καὶ λογισμῶν ὀρθῶν. Ὥστε τὸ ἀγαπᾶσθαι παρὰ Παύλου οὕτω σφοδρῶς, τεκμήριόν ἐστι τίνα εἶναι μέγαν καὶ θαυμαστόν. Καὶ ἐν τῇ ἀπολογίᾳ, φησὶ, καὶ βεβαιώσει τοῦ εὐαγγελίου. Καὶ τί θαυμαστὸν, εἰ ἐν τῷ δεσμωτη ρίῳ εἶχεν αὐτούς; Οὐδὲ γὰρ κατ' ἐκεῖνον τὸν καιρὸν, φησὶ, καθ ̓ ὃν εἰσῄειν εἰς τὸ δικαστήριον ἀπολογησόμενος, ἐξεπέσατέ μου τῆς μνήμης. Οὕτω γάρ ἐστι τυραννικὸν ὁ ἔρως ὁ πνευματικὸς, ὡς μηδενὶ παραχω ρεῖν καιρῷ, ἀλλ' ἀεὶ τῆς ψυχῆς ἔχεσθαι τοῦ φιλοῦντος, καὶ μηδεμίαν θλίψιν ἢ ὀδύνην συγχωρεῖν περιγενέσθαι τῆς ψυχῆς. Καθάπερ γὰρ ἐπὶ τῆς καμίνου τῆς Βαβυλωνίας, τοσαύτης αιρομένης φλογός, δρόσος ἦν τοῖς μακαρίοις ἐκείνοις παισίν· οὕτω καὶ φιλία τοῦ ἀγαπῶντος καὶ ἀρέσκοντος Θεῷ τὴν ψυχὴν καταλα βοῦσα, πᾶσαν ἀποτινάσσει φλόγα, καὶ δρόσον ποιεῖ θαυμαστήν. Καὶ βεβαιώσει τοῦ εὐαγγελίου, φησίν. Ἄρα τὰ δεσμὰ βεβαίωσις τοῦ εὐαγγελίου ἦν, ἄρα ἀπολογία. Καὶ πάνυ ὑγιῶς· ὅτι εἰ μὲν παρητήσατο τὰ δεσμὰ, ἔδοξεν ἂν εἶναι ἀπατεών· νῦν δὲ πάντα ὑπομένων, καὶ δεσμὰ καὶ θλίψιν, δηλοῖ ὡς οὐκ ἀνθρωπίνης τινὸς αἰτίας ἕνεκεν ταῦτα πάσχει, ἀλλὰ διὰ τὸν Θεὸν τὸν ἀνταποδιδόντα. Οὐδεὶς γὰρ ἂν καὶ ἀποθανεῖν εἵλετο καὶ τοσούτους κινδύνους ἀναδέξασθαι, ούτ δεὶς ἂν καὶ βασιλεῖ τοιούτῳ κατεδέξατο προσκροῦσαι, τῷ Νέρωνι λέγω, εἰ μὴ πρὸς ἕτερον ἑώρα βασιλέα πολλῷ μείζονα. Ἄρα βεβαίωσις τοῦ εὐαγγελίου ἦν τὰ δεσμά. Ορα πῶς ἐκ περιουσίας εἰς τὸ ἐναντίον ἅπαν· τα περιέτρεψεν. Ὁ γὰρ ἐνόμιζον εἶναι ἀσθένειαν καὶ κατηγορίαν, τοῦτο βεβαίωσίν φησι· καὶ εἰ μὴ τοῦτο γέγονεν, ἐν ἀσθενείᾳ ἦν. Εἶτα δείκνυσιν ὅτι οὐ προλήψεως ἡ ἀγάπη, ἀλλὰ κρίσεως. Διὰ τί; Ἔχω ὑμᾶς, φησὶν, ἐν τοῖς δεσμοῖς μου, καὶ ἐν τῇ ἀπολογίᾳ διὰ τὸ συγκοινωνοὺς εἶναι τῆς χάριτος. Τί ἐστι τοῦτο ; ἡ χάρις τοῦ ἀποστόλου τοῦτο ἦν τὸ δεσμεῖσθαι, τὸ ἐλαύ νεσθαι, τὸ μυρία πάσχειν δεινά; Ναί· Ἀρκεῖ γάρ σοι, φησὶν, ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθε νείᾳ τελειοῦται. Διὸ εὐδοκῶ, φησὶν, ἐν ἀσθενείαις, ἐν B ὕβρεσιν. Ἐπεὶ οὖν ὁρῶν ὑμᾶς διὰ τῶν ἔργων τὴν ἀρε τὴν ἐπιδεικνυμένους, καὶ τῆς χάριτος ταύτης ὄντας κοινωνοὺς, καὶ μετὰ προθυμίας, εἰκότως ταῦτα στο χάζομαι. Ὁ γὰρ πεῖραν ὑμῶν εἰληφὼς, καὶ μάλιστα πάντων ὑμᾶς εἰδὼς, καὶ τὰ ὑμέτερα κατορθώματα, ὅτι καὶ τοσοῦτον ἡμῶν ἀφεστηκότες βιάζεσθε μὴ ἀπολειφθῆναι ἡμῶν ἐν ταῖς θλίψεσιν, ἀλλὰ τῶν ὑπὲρ τοῦ εὐαγγελίου πειρασμῶν κοινωνῆσαι, καὶ μηδὲν ἔλατ τον ἐμοῦ ἔχειν τοῦ εἰς τοὺς ἀγῶνας ἐμβεβηκότος, αὐτ τοὶ οἱ πόῤῥωθεν ὄντες, δίκαιός εἶμι ταῦτα μαρτυρεῖν. Διὰ τί δὲ οὐκ εἶπε κοινωνούς, ἀλλὰ, Συγκοινωνούς; Καὶ αὐτὸς ἐγώ, φησὶν, ἑτέρῳ κοινωνῶ, να γένωμαι

F

199