TIRSIS AEN KLORIS, IN EENZA EMHEID. W At fchroomt gy Kloris, hier te zien Uw' Minnaer, voor uw voeten, buigen? Daer zyn 'er geen, die ons befpiên Dan vogeltjes, befcheidene getuigen. Hoe minlyk nood ons de eenzaemheid, Natuur heeft deze plaets bereid, Voor die de Min, met zyne gunsten, streelde. De ftille luften fchynen hier Zich, in het groene loof, te baden. Hier is een vryplaets, die 't pleizier, In zoet geheim, van 't minnen, kan verzaden. Dit beekjen, dat, met tragen fpoed, En tienmael omdraeit, in zyn vloed, De Bloemgodin omhelft en streelt De zoele lucht, die minnend speelt, Schynt zelfs den grond, door bloempjens, te verwarmen. De Min heeft hier zyn ryk alleen, Al wat hier is tuigt hier van Min, Die, hier ter plaets, geen liefde zoudt gevoelen? SCHOON SCHOONHEID. Hoe pronkt de Kermispop, met blyde rozekranfen! Hoe streelt het brandend oog, met een verborgen luft! Wat word die Rozemond gevleid, geftreeld, gekust! Hoe trippelt hare voet, geleerd op dartel dansen! Maer welk een korte duur voor al die heldre glanfen! Men is een oogenblik in 't welig bly genot. 't Verouderd schoon verkeert den roem wel haest in spot Van hun, die zelfs, voorheen, het plagten te verheffen. Het kittelend vermaek van 't ras verdwynend zoet, Als 't eeuwig wee den menfch zyn dwaesheid doet befeffen. VER MAE K VAN HET MEEUWEN SCHIETEN, BY BUIJIG WEDER AEN ZEE. W At giert de barre wind, onstuimig, langs het strand, En waeit my in 't gezicht een gansche zee van zand! In zulk een vreeslyk weer, dat ieder kan verfagen, Haer Haer loosheid, om 't gevaer te ontdekken en te ontgaen, Myn stille bezigheid, door die verandering, Hun noodige oeffening, in luftig tydverdryf. Der menfchen aert is toch de zelfde in alle zaken. Verandering alleen is 't voorwerp der vermaken. Die 't lot ten voordeel heeft, in overvloed en ruft, Heeft, tot een arm behulp en moeite, fomtyds luft. Maer die in moeilykheid moet zorgen, zwoegen, woelen, Zal, buiten laffe ruft, geen vreugd van welluft voelen. De vreemdigheid nogtans van zoo verfcheiden zin Heeft, in den zelfden aert der menfchen, zyn begin. Belach dan niet myn doen, maer 't doen van alle menfchen Die altoos, tot hun keur, veranderingen wenfchen. |