Page images
PDF
EPUB

TIRSIS AEN KLORIS,

IN

EENZA EMHEID.

W

At fchroomt gy Kloris, hier te zien

Uw' Minnaer, voor uw voeten, buigen?

Daer zyn 'er geen, die ons befpiên

Dan vogeltjes, befcheidene getuigen.

Hoe minlyk nood ons de eenzaemheid,
Daer 't alles lacht, in ftille weelde!

Natuur heeft deze plaets bereid,

Voor die de Min, met zyne gunsten, streelde.

De ftille luften fchynen hier

Zich, in het groene loof, te baden.

Hier is een vryplaets, die 't pleizier,

In zoet geheim, van 't minnen, kan verzaden.

[merged small][ocr errors]

Dit beekjen, dat, met tragen fpoed,
De bloempjens kuft der groene zomen,

En tienmael omdraeit, in zyn vloed,
Schynt anders niet dan zyn verval te fchromen.

De Bloemgodin omhelft en streelt
Den Westewind, met open armen;

De zoele lucht, die minnend speelt,

Schynt zelfs den grond, door bloempjens, te verwarmen.

De Min heeft hier zyn ryk alleen,
Zie eens de schorsen, ftruiken, ftronken,
Rondom gekorven, en doorsneên,
Aan allen kant, met minnefyfers pronken.

Al wat hier is tuigt hier van Min,
Men hoort, men ziet hem dartel woelen.
Zoudt gy 't alleen zyn, Herderin,

Die, hier ter plaets, geen liefde zoudt gevoelen?

SCHOON

SCHOONHEID.

Hoe pronkt de Kermispop, met blyde rozekranfen!

Hoe streelt het brandend oog, met een verborgen luft! Wat word die Rozemond gevleid, geftreeld, gekust! Hoe trippelt hare voet, geleerd op dartel dansen!

Maer welk een korte duur voor al die heldre glanfen!
Hoe ras verwelkt dat schoon, en teffens vreugd en ruft!
Het spytig naberouw, zich zelf te wel bewust,
Verdraeit het gansche spel in recht verkeerde kansen.

Men is een oogenblik in 't welig bly genot.

't Verouderd schoon verkeert den roem wel haest in spot Van hun, die zelfs, voorheen, het plagten te verheffen.

Het kittelend vermaek van 't ras verdwynend zoet,
Verandert in een' fmaek van bitterbytend roet,

Als 't eeuwig wee den menfch zyn dwaesheid doet befeffen.

[blocks in formation]

VER MAE K

VAN HET

MEEUWEN SCHIETEN, BY BUIJIG WEDER AEN ZEE.

W At giert de barre wind, onstuimig, langs het strand,

En waeit my in 't gezicht een gansche zee van zand!
Hoe vreeslyk bruischt de vloed, terwyl de hagelvlagen,
Door 't zwepende geklets, de golven ftrandwaert jagen,
En 't pekel boven peil doen zwellen tegen 't duin,
Dat naeuwlyks boven 't fchuim zich uitheft, met zyn kruin!
Geen schuit durft van de wal: de werf zelfs, in dit woeden,
Kan naeuwlyks, by den vloed, de schuit voor 't vlotten hoeden.
Geen vogel kan in zee, by zulk een weer, bestaen,
De wind dryft hem, langs 't duin, gestadig af en aen.

In zulk een vreeslyk weer, dat ieder kan verfagen,
Kan my, tot myn vermaek, de zeekant meest behagen.
Een uitgedolven duin, met helm digt om beplant,
Bedekt my voor den wind, en 't ftuiven van het zand.
Dit is myn hinderlaeg, om, als de vloed gaet waffen,
Van ver, met schietgeweer, de Meeuwen te verrassen,
Die, scherende langs 't duin, gedragen op de lucht,
En dryvend' tegen wind, op zwaer gevlerkte vlucht,
Dus heimlyk uit het hol, met vierig loot, getroffen,
Als wolken uit de lucht, in 't schuimend water, ploffen.

Haer

[ocr errors]

Haer loosheid, om 't gevaer te ontdekken en te ontgaen,
Geeft ons 't vermaek van 't dier, door liften, te verraên.
De luft zal my niet ligt, door nat of kouw, begeven,
Als flechts de Meeuwenvlugt koomt langs den duinkant zweven.
Belach vry myn vermaek, zoo ruw, zoo vreemd van aert.
'k Beken het zelf, 't is vreemd en wel belachchens waerd.
Maer 'k wil u, zoo 't u luft, de reden wel doen hooren,
Die my tot zulk een keur van zinlykheid bekoren.
Myn eenige pleizier bestaet in wiffeling.

Myn stille bezigheid, door die verandering,
Verluftigt zich in 't werk en ruwe moeilykheden,
Om dus gezond te zyn, door 't roeren van de leden.
De zinnen spelen mede, om dus, als uit de lucht,
Den vogel met de hand te grypen, in zyn vlugt,
En, met een dubble lift, den loozen te verkloeken,
Die schuilplaets voor den wind, hier onder't duin, kwam zoeken.
Dus krygen te gelyk de zinnen en het lyf

Hun noodige oeffening, in luftig tydverdryf.

Der menfchen aert is toch de zelfde in alle zaken. Verandering alleen is 't voorwerp der vermaken. Die 't lot ten voordeel heeft, in overvloed en ruft, Heeft, tot een arm behulp en moeite, fomtyds luft. Maer die in moeilykheid moet zorgen, zwoegen, woelen, Zal, buiten laffe ruft, geen vreugd van welluft voelen. De vreemdigheid nogtans van zoo verfcheiden zin Heeft, in den zelfden aert der menfchen, zyn begin. Belach dan niet myn doen, maer 't doen van alle menfchen Die altoos, tot hun keur, veranderingen wenfchen.

[blocks in formation]
« PreviousContinue »