DE IOHANNE IVDAEORVM SACRA EMENDATVRO PRAECO G N O S CENDA S. I uodfi vnquam, certe Malachiae aetate opus erat, vt populus ille Iudaeorum, quem fummum fibi numen proprium elegerat, pro aris atque focis Deo fuo facris omnibus dimicaret viribus: fed ita a pristina recefferat integritate, a priftina fanctitate, vt religioni quam ipfe Deus O. M. eum edocuerat, nuncium remififfe videretur. Triftiffima facrorum tunc temporis erat con ditio. Sacerdotes quorum erat, vt legem diuinam cuftodirent, aeque ac omnis populus a vero fummi numinis cultu erant alieni: doctrinae de Meffia futuro eam offundebant caliginem, vt quo fpectaret cultus leuiticus, quid fibi vellent victimae difficillimo vix cognosci poffet negotio. Deus de deprauatis hisce moribus queftus populum fuum peruerfi cultus diuini arguebat, atque Malachiam Vatem mittebat, qui, caftigatis populi Ifraelitici fceleribus, certiffimam facrorum emendationem per Iohannem, Meffiae metatorem incipiendam, ab ipfo autem fan&tiffimo feruatore perficiendam Cap. III. I. vaticinationis fuae praedicebat. Quod effatum quum curatius explicare nobiscum conftituimus, non, e re fore putamus, quam ipfum opus adgrediamur antea, in quonam fumma religionis confiftat, qui peffime deformetur, quomo. do vera illius inftauretur ratio, paucis oftendere Caeterum ne differtationis limites transgrediamur, non nifi de Iohanne facra emendaturo agemus priora memorati commatis verba confideraturi, S. II. Quum gloria perfectionum quibus quis ornatus eft complexu abfoluatur: iudicium quo quem perfectionibus gaudere, declaramus, honoris nomen merito ab eruditis adeptum effe, quis neget? Qui igitur aliter gloria alicuius illuftrari poteft, quam fi perfectio nes illius aliis hucusque ignotae innotescant? Ita omnino eum, quem perfectionibus effe inftructum iudica mus |
